Wstyd mości Panie.

 

Życie to nie bajka. Tak mówią. A choroby to kara boska. Miałam pisać i miałam coś dodawać, a wyszło tak, że w wolne dni siedziałam i oglądałam anime. Mój błąd.  Jednak cóż robić, gdy umysł ucieka od problemów codzienności? 

Jednak nie zapomniałam o tym blogu, o tych opowiadaniach. A to dzięki Basi. Naprawdę miło mi się robi na sercu widząc, że ktoś czyta te moje wypociny. Jeśli coś uda mi się napisać i dodać, to tylko dzięki Tobie. A międzyczasie... Zrobię z tego bloga pisarskiego trochę normalnego bloga, żeby wyrzygać wszystkie te emocje, które mnie powstrzymują od robienia czegokolwiek.  Dziękuję za cierpliwość. ;)